Nie jest
prawdą że Zespół Pieśni i Tańca "Warszawianka"
powstał w 1972 r. W istocie były czynione takie próby przy
współudziale miedzy innymi prof. Marka Jarmułowicza (
choreografa ) ale nigdy nie doprowadziły do powstanie Zespołu.
Zespół Pieśni i Tańca "Warszawianka" stworzyła od całkowitych
podstaw ( z zabezpieczeniem sal do ćwiczeń, skompletowaniem
kadry, zabezpieczeniem sprzętu do nagrań, dokonywaniem
przesłuchań i naboru )
pani
Lidia Leszczyńska (
Zakolska ) w
1979 r późną jesienią To ona nadała nowopowstającemu
zespołowi Uniwersytetu Warszawskiego nazwę "Warszawianka"
Rektorem UW był wówczas prof. Z. Rybicki. który, po
zapoznaniu się z projektem przedstawionym przez p. Lidię
Leszczyńską podpisał z nią umowę na początku 1980 r.
Przez pierwsze dwa miesiące ( listopad, grudzień 1979 r. )
instruktorzy "Warszawianki" pracowali nieodpłatnie, a nabór i
próby odbywały się w klubie "Proxima" na Ochocie. Pani Lidia
Leszczyńska zatrudniła w charakterze I choreografa prof.
Zbigniewa Karpińskiego byłego tancerza i choreografa Operetki
Warszawskiej, a jako akompaniatora, p. mgr Elżbietę Budzyńską (
pianistkę ).
Następną osobą którą zatrudniła p. Lidia Leszczyńska był mgr Jan
Rzyszkowicz, nauczyciel muzyki z Rembertowa, który oprócz
akompaniamentu ( akordeonista ) prowadził kapelę, pisał
aranżacje, prowadził zajęcia chórku i uczył śpiewu. Były w
tamtym czasie poważne ograniczenia finansowe, zespół był na
etapie budowania od podstaw, czyli, podobnie jak kierownik i
założyciel zespołu p. Lidia Leszczyńska p. Jan Rzyszkowicz
pełnił kilka funkcji jednocześnie. Konsultantem muzycznym była
p. mgr Dorota Kamińska ( kontrabas ).
U p. Lidii Leszczyńskiej pierwsze kroki taneczne w tańcu ludowym
i tańcu w ogóle stawiała od podstaw - będąc wówczas
członkiem Zespołu p. mgr Krystyna Stańczak-Pałyga; podobnie też
p. Krystyna stawiała u p. Jana Rzyszkowicza pierwsze kroki jako
późniejsza wokalistka Zespołu Pieśni i Tańca "Warszawianka".
Pani Krysia Stańczak-Pałyga w pewnym okresie stała się bardziej
dyspozycyjna i wtedy to udało się p. Lidii Leszczyńskiej
zatrudnić ją na pełnym etacie instruktora wokalnego do
"Warszawianki".
Kolejny rektor UW - prof. Henryk Samsonowicz oraz dyrektor
administracyjny UW p. Witold Osakiewicz dzielnie wspierali
działania p. Lidii Leszczyńskiej i jej "Warszawianki" w stanie
wojennym. Dzięki nim Zespół Pieśni i Tańca "Warszawianka" mógł
kontynuować swoją pracę prawie od pierwszych dni stanu
wojennego. mimo zakazu zgromadzeń zwłaszcza studenckich - p.
Lidii Leszczyńskiej udało się prowadzić legalnie zajęcia
najpierw w szkole nr 125 na warszawskiej Woli, w klubie
P.A.N. na ostatnim piętrze Pałacu Staszica na Krakowskim
Przedmieściu, na koniec w Instytucie Psychologii przy ul Stawki.
To były trudne czasy. Nie wszyscy, którzy pozostali w Warszawie
mogli posiadać przepustki ( godzina policyjna ) a na
Uniwersytecie był komisarz wojskowy, który zarządził nocne
dyżury pracowników UW w Pałacu Kazimierzowskim ( p. Lidii
Leszczyńskiej i p. Jana Rzyszkowicza to również, niestety nie
ominęło ). W tamtym okresie p. Lidia Leszczyńska ( Zakolska )
założyła kronikę Zespołu Pieśni i Tańca "Warszawianka" ( były to
po prostu albumy ze zdjęciami i opisami wydarzeń dotyczących
zespołu - zarówno programowych jak i najważniejszych prywatnych
).
Pani Lidia Leszczyńska zaprojektowała i doprowadziła do
realizacji przez przedsiębiorstwo COPiA pierwszych
kostiumów. Były to kostiumy starej Warszawy. Potem zakupiono
kostiumy Księstwa Warszawskiego i kostiumy krakowskie.
Wkrótce doszło do pierwszych koncertów Zespołu Pieśni i Tańca
"Warszawianka". Kapelę rekrutującą się z pracowników oraz
studentów Akademii Muzycznej w Warszawie prowadził kierownik i
aranżer muzyczny kapeli pan Jan Rzyszkowicz. Pani Lidia
Leszczyńska doprowadziła również do pierwszego wyjazdu
zagranicznego Zespołu Pieśni i Tańca "Warszawianka". Był to
pamiętny, ( z niesamowitymi przygodami w drodze powrotnej )
wyjazd do Bułgarii i występy między innymi w pałacu Żiwkowa. Na
wniosek Lidii Leszczyńskiej - na mocy porozumienia rektorów
wyższych uczelni "Warszawianka" przez dwa lata współpracowała z
Wojskową Akademią Techniczną w Warszawie. Pani Lidia Leszczyńska
wprowadziła też tradycję wyjazdów na obozy letnie i zimowe
Zespołu Pieśni i Tańca "Warszawianka" aktualnych i byłych
członków zespołu. Na pewno pamięta te wyjazdy p. Krystyna
Stańczak-Pałyga, która jeździła z małym wówczas synkiem.
Były to obozy w Sierakowie koło Poznania, Ustce, Niedźwiedziu,
Mszanie Dolnej.
Ze względu na szczególnie trudne uwarunkowania
polityczno-społeczno-finansowe w jakich p. Lidia Leszczyńska
powołała do istnienia "Warszawiankę" zmuszona była pełnić rolę
instruktora od wszystkich regionów, choreografa od wszystkich
regionów, kierownika, managera, autora scenariuszy, projektanta
kostiumów oraz kronikarza a nierzadko i tragarza. Za całokształt
działalności p. Lidia Leszczyńska otrzymywała od kolejnych
rektorów UW podziękowania i nagrody ( między innymi dwie nagrody
rektorskie ).
W drugiej połowie lat
80-tych dorobek p. Lidii Leszczyńskiej i "Warszawianki"
przejęła w całości p. Krystyna Stańczak-Pałyga, która wspólnie
z p. Janem Łosakiewiczem ( choreograf ) kontynuowała w
następnych latach pracę nad rozwojem Zespołu Pieśni i Tańca
"Warszawianka". Po odejsciu z Uniwersytetu
Warszawskiego p. Lidia Leszczyńska we współpracy z prof.
Zbigniewem Koryckim - dziekanem Wydziału Pedagogiki Baletu dla
Choreografów Akademii Muzycznej w Warszawie, którego to
wydziału była słuchaczką tworzyła program dla swojego Zespołu
Tańca Artystycznego "Etiuda".
